تحلیلی بر مؤلّفه‌های ادبیّات پایداری در اشعار قیصر امین‌پور

ادبیّات هر ملّتی از مؤلّفه‌هایی شکل می‌گیرد که در واقع بهترین گزینه و شاخص برای آشنایی با نگرش و جهان‌بینی آن ملّت است. وقتی سخن از بازگویی بنیان‌های فکری یک ملّت در پهنه  ادبیّات به میان می‌آید، ادب پایداری سهم بزرگی در وانمایی رویکردها و موضع‌گیری آن ملّت، در حفظ و اعتلای هویّت خویش در برابر هرگونه تهاجم و تهدید داشته و شاعر پایداری از طریق این آبشخور، با بیان رشادت‌ها و استقامت آن مردم، دغدغه‌ها و باورداشت‌های آن ملّت را انتقال می‌دهد. از مهم‌ترین بن‌مایه‌های ادب پایداری، شهادت‌طلبی، دعوت به مبارزه و ایستادگی در برابر دشمن متجاوز، صلح‌طلبی و ... است. قیصر امین‌پور که در بحبوحه  جنگ تحمیلی، با گسترش آثار خود در افق ادب پایداری، بهترین اشعار پایداری را، به ادبیّات فارسی افزود، مضامینی را مطرح ساخت که منبعی بسزا برای آگاهی از نمادها و نمودهای این سبک فخیم به شمار می‌آیند. نگارنده در این جستار در پی پاسخ به این سوال بوده که رویکرد قیصر امین‌پور به ادبیّات پایداری چگونه بوده و کدام مؤلّفه‌ها و مضامین ادب پایداری در اشعار وی انعکاس داشته است. یکی از این جلوه‌ها، پایداری در برابر دشمن بعثی است که شاعر به مقاومت در برابر آن، بسیار تأکید دارد. وی با ترسیم دلاوری‌های رزمندگان اسلام و تهییج روحیه  شهادت‌طلبی در آنان، حماسه‌ای معنوی را رقم می‌زند که حاوی عمیق‌ترین بینش‌ها و آمال انقلابی می‌باشد.